Programming

Framework ของไมโครซอฟท์ที่ใช้ชื่อทางการค้าว่า .NET (ดอนเน็ต) มีหลายแบบหลายเวอร์ชั่น รวมแล้วไม่ต่ำกว่าสามสิบแบบ อย่างที่ได้เรียนให้ทราบไปแล้วในบทความ .NET Core คืออะไร แม้จะมีจำนวนมาก แต่ทั้งหมดก็อาจถูกจัดประเภทออกเป็นกลุ่มใหญ่ ๆ ได้ 4 กลุ่มคือ • .NET Framework • .NET Core • .NET Native • .NET Standard

.NET Core มีองค์ประกอบหลายส่วน อาทิ ตัว run time ชื่อ CoreCLR ซึ่งเป็นตัวrun time ที่มีทุกอย่างครบสมบูรณ์เช่นเดียวกับตัว run time CLR ใน .NET Framework ของ Windows หน้าที่ของมันคือทำตัวเป็น virtual machine เพื่อ Run และดูแลโปรแกรมที่เขียนไว้เพื่อให้ทำงานใน .NET

.NET Core version ที่ออกใหม่ก็จะใช้งานกับภาษา C# version ใหม่สุดได้ .NET Core version ปัจจุบันคือversion 2.1 สนับสนุนภาษา C# version 7.1 ส่วนversionต่อไปคือ 3.0 จะสนับสนุนภาษา C# version 8.0 ในหัวข้อนี้เราจะมาดูตัวอย่างการเขียนโค้ด การทำงานกับซิปไฟล์ (zip file) ด้วยภาษา C# ใน.NET Core ว่าเหมือนหรือแตกต่างกับการเขียนภาษา C# ใน .NET Framework หรือไม่อย่างไร

บทความตอนที่ผ่านมาเราดูพารามิเตอร์สามตัวแรกของฟังก์ชัน Table.Group() ไปแล้ว ในหัวข้อนี้มาดูหน้าที่ของพารามิเตอร์ตัวที่สี่กันบ้าง พารามิเตอร์ตัวที่สี่ของฟังก์ชัน Table.Group() ใช้ทำหน้าที่กำหนดวิธีเรียกข้อมูล ถ้าเราไม่กำหนดอะไรจะมีค่าโดยปริยายเป็น GroupKind.Global ซึ่งมีความหมายว่า เมื่อเราจัดกลุ่มคอลัมน์ ลำดับการเรียงข้อมูลจะไม่มีผล ทุกแถวที่สัมพันธ์กับค่าในคอลัมน์จะถูกรวมเข้าด้วยกัน

ในตอนที่ผ่านมาได้พูดถึงข้อดีของภาษาซีชาร์ปที่มีคุณสมบัติ Expression Trees หรือ “ต้นไม้นิพจน์” ซึ่งเป็นข้อดีในภาษาซีชาร์ปที่ไม่พบในภาษาอื่น ๆ หลายภาษาอย่างเช่นภาษาซี หรือในภาษาจาวาสคริปต์ที่มีต้นไม้นิพจน์แบบย่นย่อ ไม่ใช่ต้นไม้นิพจน์เต็มรูปแบบอย่างที่เรากำลังพูดถึงอยู่ในขณะนี้

ฟังก์ชันใด ๆ สามารถส่งค่ากลับเป็นฟังก์ชันได้ และฟังก์ชันนั้นอาจขึ้นกับค่าของพารามิเตอร์หนึ่งตัวหรือมากกว่าของฟังก์ชันเดิม แสดงคุณสมบัติการปิด ในโค้ดนี้ฟังก์ชันที่คู่กับฟิลด์ MyFunction ส่งค่ากลับเป็นฟังก์ชันที่ส่งค่าของพารามิเตอร์ที่กำหนดให้แก่ตัวมัน ค่าใหม่ของฟังก์ชันจะถูกส่งกลับมาทำ แต่ละครั้งที่ฟังก์ชันถูกเรียก ค่าของพารามิเตอร์จึงถูกส่งกลับไป

คุณสมบัติ ref return เริ่มตั้งแต่C# 7.0 จากนั้นพอมาถึงC# 7.3 ก็เพิ่มคุณสมบัติ ref local เพื่อให้ใช้งานคู่กัน ทำให้เขียนโค้ดฝั่งmethodและฝั่งตัวรับได้สะดวกยิ่งขึ้นไปอีก ปรกตินักเขียนโค้ดอย่างเราจะใช้ตัวกระทำ ref (ความจริงเป็นmodifierแต่เพื่อให้กระชับต่อไปนี้จะเรียกว่าเป็น “คำสั่ง” ) เมื่อต้องการส่ง “ค่าอ้างอิง” ไปเป็นพารามิเตอร์ (คือการส่งค่าไปยังmethodโดยส่งค่าอ้างอิงไป ไม่ได้ส่งค่าของตัวแปรไป) หรือที่เรียกว่า “การผ่านตัวอ้างอิง” (pass by reference) นี่เป็นคุณสมบัติที่มีในC#ตั้งแต่versionแรก แต่มาตอนนี้เราสามารถใช้คำสั่ง ref ในลักษณะอื่น ๆ ได้ด้วย ในตอนที่ผ่านมาผู้เขียนได้พูดถึงการการใช้ ref return ไปแล้วบางส่วน ในบทความตอนนี้จะอธิบายรายละเอียดของ ref return ที่เหลือ และจะต่อด้วยเรื่องคุณสมบัติ ref local ด้วย

โลกในยุคดิจิทัล (Digital age) ได้มีความก้าวหน้าในการพัฒนาเทคโนโลยีอย่างรวดเร็วแบบก้าวกระโดด ทำให้มีบทบาทสำคัญในการพัฒนาขับเคลื่อนธุรกิจ และอำนวยความสะดวกในชีวิตประจำวัน เช่น การทำธุรกรรมทางการเงินกับธนาคารแบบออนไลน์ การใช้ระบบสั่งการคอมพิวเตอร์ด้วยเสียง การตรวจสุขภาพเบื้องต้นด้วยแอปพลิเคชันบนมือถือ และระบบ Google Search ที่สามารถรู้ว่าคุณกำลังค้นหาข้อมูลอะไรก่อนที่เราจะพิมพ์จบประโยค เป็นต้น นอกจากนั้นยังมีนวัตกรรมเทคโนโลยีที่มีความล้ำหน้าต่าง ๆ

ใน .NET เวอร์ชั่น 2.0 ขึ้นไปเราไม่ต้อง run คำสั่ง dotnet restore อีกต่อไปแล้ว เพราะเมื่อท่านใช้คำสั่งที่ต้องการ dotnet restore NuGet จะ run ให้เองโดยอัตโนมัติ dotnet restore เป็นคำสั่งหรับดึง dependency ไฟล์ต่าง ๆ เช่นไฟล์ Assembly ที่เป็น library ของ .NET Core ) และเครื่องเมื่ออื่น ๆ ที่โปรเจ็กต์นั้นต้องการใช้ โดยดาวน์โหลดซอฟต์แวร์ผ่านบริการของ NuGet เป็นคำสั่งที่มีมาตั้งแต่ .NET Core เวอร์ชั่น 1.x โดยการดึง dependency และเครื่องมือจะเกิดขึ้นพร้อม ๆ กันและทำงานขนานกัน